De laatste 100 meter

Op vrijdagochtend vertrokken we vanuit Yosemite richting Lake Tahoe. We wisten dat het een lange rit zou worden en dat was het. De weg ernaartoe was echter prachtig. We reden door door de bergen en leuke plaatsjes en door stukken natuur waar nog sneeuw lag. We zijn natuurlijk even uitgestapt voor een sneeuwballengevecht. Ook hebben we geluncht in Franks café, een echte Amerikaanse diner waar we veel te grote hamburgers hebben gegeten. Zalig. Toen we eenmaal in Lake Tahoe aan waren gekomen waren we de rit al snel weer vergeten, want hoe prachtig is Lake Tahoe. Ja, ik ben inderdaad lyrisch over ongeveer elke plek waar we deze reis naartoe zijn geweest en Lake Tahoe is daarop geen uitzondering. Een deel van het meer ligt in Californië en een deel in Nevada. Wij verbleven in het stukje in Nevada, onze enige twee nachten buiten Californië deze reis.

Onze camping lag in een glooiend dennenbos (m’n favoriet) tegenover het prachtige Lake Tahoe. Het reusachtige meer is omringd door besneeuwde bergen, nog meer dennenbossen met hier en daar een houten huis en stukjes strand. Lange houten pier in het water, dobberende bootjes en een stralende zon, het was er echt goed toeven.

Na de rit waren we allemaal moe en hongerig dus lieten we ons ophalen door een Uber die ons naar The Blue Lakte Tavern bracht. Een café met grote tv’s waar sportwedstrijden op werd uitgezonden en waar veel locals zaten te eten. Als de locals er komen is het altijd een goed teken. En dat bleek, want ondanks dat we lang moesten wachten op ons eten, was het om te smullen. Bas bestelde een kleine pizza, maar daar hebben we de volgende dag met z’n vieren nog van kunnen lunchen. Zaterdag was namelijk een stranddagje en op het strand smaakt zo’n koude pizza extra lekker. Ondanks dat de temperatuur niet hoog was (20C) en het water steenkoud (gesmolten ijs), hebben we een heerlijk relaxte dag op het strand gehad en zijn we alle vier flink verbrand. Er was veel te zien, veel mensen die spelletjes speelden met elkaar, een ouderwetse boot die over het water voer en een gezellig ‘beach café’ waar we later ook nog een drankje hebben gedronken. Er hing een goeie vibe.

In Lake Tahoe begaf het warm water in de camper het definitief en we hadden wat gedoe met de afvoer, dus camper-technisch was het even een gedoetje, maar gelukkig stonden we naast het toiletgebouw dus konden evengoed lekker douchen. Maar blij werden we er niet van.

Going out with a bang - not…

Op zondagochtend vertrokken we naar onze laatste camping van deze reis en die lag in Lido. Hier hadden we 'Yogi Bear's Jellystone Park' geboekt, een camping voor kinderen met volop zwembaden en speeltuinen. We dachten de reis spetterend af te sluiten met een over the top camping waar we de kinderen een plezier mee zouden doen, voor het stuitende bedrag van 135 dollar voor één nacht. Het thema van de camping was dus Yogi Bear (wie kent em niet) en de website beloofde een onvergetelijke tijd voor het hele gezin. De recensies waren goed en de foto’s op de website lieten ons geloven dat het een top-notch gebeuren was daar in Lido met die Yogi Bear. De verwachtingen lagen dan ook hoog. Maar toen ik de receptie binnen kwam lopen, wist ik eigenlijk al genoeg. Of nou ja, noem het een receptie. Een gaar, gammel houten huisje met provisorische toonbank, vieze plastic schermen uit de coronatijd en ouderwetse apparatuur uit de jaren ‘90. Alle medewerkers bij elkaar opgesteld hadden een vol gebit, maar individueel was er niet één met een knappe rij tanden.

(Wees gewaarschuwd: vanaf nu komt er een zuur stuk met oordelen en galspuwerij)

Toen de mevrouw met de paarse haren en witte sokken in badslippers vanuit de bezemkast naar haar collega achter de receptie riep dat we wel erg vroeg waren, maar onze rv-space ready was, hadden we eigenlijk om moeten keren en met gierende banden dat park achter ons moeten laten. Ik wist op dat moment hoe laat het was. Dit was niet zoals in de folder. Maar, de kinderen hadden door onze grootspraak helemaal zin gekregen in de enorme zwembaden en speeltuinen dus die stonden te trappelen en plus we hadden die astronomische dollars al betaald, dus vooruit maar. Hoe erg kon het zijn? Het bleek een ‘randje-van-de-hel’ ervaring waarbij níets van de beloofde pracht van het park waarheid bleek te zijn. In 1991 misschien, maar sindsdien was er overduidelijk niets meer aan gedaan. Alles was oud, vervallen, gedateerd en daardoor een beetje viezig. Wat overigens ook niet hielp was het publiek.

We kregen plek 87 met naast ons een familie die met 6 auto’s en een caravan een familiefeestje leek te vieren, inclusief muziek, draaiende motoren en uitbundigheid. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar het was niet het welkom dat we nodig hadden. Snel naar het zwembad dan maar. Op de kaart van het park bleek dat we -ondanks het godsvermogen voor de plek- op verre afstand van de zwembaden en speeltuinen stonden. Ik had al diverse mensen met golfkarretjes zien rijden, dus ik ging terug naar de witte sokken in de badslippers om te vragen wat die wagentjes kostten. Die krengen bleken 60 dollar per dag te kosten, dus we besloten te gaan lopen. De 32 graden hielp niet mee om de deceptie te onderdrukken en toen we eenmaal bij het zwembad aangekomen waren, bleek van de drie zwembaden er één open te zijn. Niemand wist waarom, maar het was zo. En het zwembad dat wél open was, was ook meteen de allerkleinste en dus heel druk. Het fijne van een zwembad is dat je er wat verkoeling vindt, het nadeel van een zwembad is dat je mensen ziet met heel weinig kleren aan en dat is echt niet altijd wat je wilt. In dit geval was dat zeker niet waar we behoefte aan hadden. De vetschorten waren niet te tellen, zowel volwassenen als kinderen – het was indrukwekkend. Er waren grote, drukke groepen, er was veel alcohol en veel geschreeuw. Het was overweldigend. Maar, de kinderen zagen alleen maar het zwembad en wilden erin erin erin. Ze konden niet wachten en wij hadden geen keuze. We legden onze spullen op gare stoelen uit 1992 die ooit blauw waren, maar door de zon nu verschoten grijs en wurmden ons tussen de lijven in het bad. De kinderen vonden het fantastisch en genoten zichtbaar. Wij huilden vanbinnen.

Om 4 uur stapten we resoluut het bad uit en om de gifbeker maar gelijk helemaal leeg te drinken, zijn we aansluitend naar de speeltuinen gegaan. Ook die bleken in het echt lang niet zo amazing te zijn als het marketingteam van Yogi Bear had doen geloven, maar ook hier hebben de kinderen zich vermaakt. Wat je al niet doet voor je kroost..

Na het zwemmen dachten we te gaan douchen, maar vanwege onze defecte douche waren we veroordeeld tot het sanitair gebouw. Dat hebben we bekeken, maar alleen al van de aanblik voelden we ons vies dus die hebben we gelaten voor wat het was.

Het grill-restaurant waar je eten kon afhalen leek ons wel een optie voor het avondeten, maar die bleek al om 4 uur dicht te zijn gegaan en dus waren we veroordeeld tot een omelet en nog wat hotdogs die over waren van de trip. Het was alles waar we niet op ingezet hadden, maar desalniettemin zijn we een ervaring rijker en de kinderen vonden het er enig, dus nou ja.

Eenmaal terug bij de camper, bleek de familiereünie naar huis te zijn teruggekeerd en was het tamelijk rustig. Ondanks de rust hebben we tot laat kunnen genieten van luide countrymuziek van andere plekken op de camping waar feestjes waren.

De volgende ochtend werden we al rond 5 uur gewekt door een horde vogels die als bezetenen om ons heen kwetterden, gevolgd door de buurman die zijn auto startte om vervolgens rond kwart voor 6 weg te rijden. Een ontspannen laatste nacht kunnen we het niet noemen, maar wat waren we blij toen we er zelf rond 8 uur vandaan konden scheuren. Van blinde opluchting zijn we pardoes de verkeerde kant op gereden, waardoor we een klein half uur later weer langs die gare groene pet van Yogi Bear reden. Uiteindelijk waren we gelukkig op tijd terug in San Francisco om de camper in te leveren bij Road Bear en zijn we na wat paperassen en administratief geneuzel (want schade) officieel van de camper af en met een busje naar ons hotel gebracht. Het Aloft hotel, op de landingsbaan van het vliegveld van San Francisco. Althans, zo lijkt het. We zitten nogal dicht bij het vliegveld en hebben vanuit onze kamer een prachtig uitzicht op de vliegtuigen die komen en gaan. Is dat dan geen herrie vraag je je misschien af? Ja, dat is het wel zo af en toe.

Het hotel is verder top en heeft een binnenzwembad. Daar hebben we vanmiddag natuurlijk even gebruik van gemaakt. Vanavond lekker gegeten in de lobby, we hebben het weer niet slecht. We hebben een fijne kamer mét warm water en morgen kunnen we met een shuttledienst van het hotel naar het vliegveld toe. Hoe ideaal wil je het hebben?

Full circle

We zijn terug in San Francisco, de cirkel is rond, onze trip is (bijna) ten einde. Morgen vliegen we terug naar Nederland en laten dit prachtige land achter ons waar we onvergetelijke herinneringen hebben gemaakt. Het was een reis om nooit te vergeten en een unieke tijd om als gezin met elkaar door te brengen. Het reizen met een camper, het kamperen, de omgeving, de vriendelijke mensen die we zijn tegengekomen, de zwembaden en parken, het avontuur, het was stuk voor stuk onvergetelijk. We hopen hier zeker nog eens terug te komen. Californië heeft een speciale plek in ons hart gekregen. Voor een ieder die overweegt hier ook eens naartoe te gaan, doe het. Je zult er geen spijt van krijgen.

Lunchen bij Frank's café

Verrast door de vele sneeuw

Lake Tahoe